Het (voorlopig) laatste verslag van Hans

Dit wordt al weer mijn laatste verhaal over mijn verblijf in Sydney. Liesbeth zal nu zelf weer aan het schrijven moeten en daarna wordt het wachten op mijn lieve nichtjes en stoere neven. Ik ben benieuwd wat zij ervan vinden en misschien is het goed om vast een informatieavond te houden, waarbij ik ze, onder het genot van een Australisch wijntje, vast wat wegwijs maak over de reis naar -en het verblijf in- dit prachtig land.

Allereerst wil ik ingaan op enkele vragen die ik van enkele aandachige lezers kreeg. Zo vroeg neef Huub hoe het voelt om de hele dag op je kop te moeten lopen, hier aan de andere kant van onze wereldbol. Eerlijk gezegd had ik daar toen nog niet over nagedacht en er ook niet bij stil gestaan. Misschien had ik het verschil nog niet opgemerkt omdat ik zo kort na carnaval deze kant opgegaan ben. Na ons telefoongesprek ben ik er over na gaan denken en ben er achter gekomen, dat onze wereldbol toch wel knap in elkaar zit. De zwaartekracht werkt hier gewoon hetzelfde als in Nederland en toen ik laatst een keer op het toilet zat, schoot me zomaar ineens te binnen dat ik daar maar heel blij mee moest zijn

Neef Toon vroeg waar de naam “Blue Mountains” vandaan kwam en eerlijk gezegd had Nicky mij al op het goede spoor gezet. Ik ben het nog even na gaan zoeken in de reisgidsen. Als je vanaf hoge plekken in de stad Sydney naar deze bergen kijkt, zijn ze onmiskenbaar blauw door de fijne nevel van de eucalyptusolie die de eucalyptuswouden uitwasemen.
Het is trouwens leuk te vertellen dat we dit zo ook zelf ervaren hebben, tijdens een wandeling in Katoomba op de vrijdagavond dat we er waren. We keken over een heuvel voor ons en het was net of daarachter de zee lag, zo mooi blauw kleurde het op.

Nu ik toch in de reisgidsen zit te snuffelen, vond ik nog een prachtig citaat over Manly, dat Liesbeth en ik alleen maar kunnen bevestigen. “De leuze van Manly was lange tijd ‘zeven mijl van Sydney en duizend van de sores’ ”.
Wij hebben dit aan den lijve ondervonden en volgens ons is deze spreuk nog steeds van kracht.

Nichtje Linda vroeg of ik al bruin geworden ben. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik het nog niet goed weet. Houd het maar op lichtbruin. Toen ik gistermiddag uit het water bij de baai kwam, wilde actievoerders van Greenpeace mij terug het water induwen omdat ze volgens mij dachten dat er een zeldzame witte dolfijnsoort uit het water kwam.

Ad Adriaanse vond de borden op een van de foto’s wel erg leeg. Kijk Ad, zo ziet de tafel er uit als je vrouw met het eten op je zit te wachten. Maar ik kan je gerust stellen deze borden werden korte tijd later gevuld met (met heel veel zorg) gebakken aardappeltjes en samen met de zomerse salade smaakten deze overheerlijk.

Verder voor Liesbeth enkele tips. De voorraadbus met theezakjes staat in het kastje boven de snelkoker. Zorg je wel, dat je ieder ochtend je glaasje sap neemt. In de diepvries staan nog vijf doosjes zondagse soep en enkele dozen “ouderwetse” nasi. Geniet ervan. Wel op tijd uit de diepvries halen he, want het moet eerst ontdooien.

Jullie zijn uiteraard ook heel benieuwd wat ik de afgelopen week nog heb gedaan, alleen of samen met mijn kleine zusje. Nadat ik vorige week dinsdag mijn verhaal had geschreven, had ik me voorgenomen om te gaan afbouwen en het verder maar wat rustig aan te doen. Het werd toch weer een actieve week hoor. Zoals ik aangaf moest ik woensdag thuisblijven om de man van de telefoonmij. te ontvangen. Hij zou tussen 13.00 en 17.00 uur komen en stond om tien over een al voor de deur, geweldig dus. Donderdag was werkelijk hopeloos door het slechte weer. Het heeft werkelijk de hele dag gegoten en ik heb deze dag nuttig besteed door mijn foto’s eens door te nemen en een selectie te maken van de foto’s die ik na thuiskomst aan geinteresseerden kan laten zien. (Om julie een idee te geven, gistermiddag had ik 1730 foto’s opgeslagen en hiervan heb ik er inmiddels 396 geselecteerd en op een aparte cd gezet) Liesbeth had aan het eind van de werkdag nog een conference-call met Nederland. Toen deze erop zat, ben ik haar tegemoet gegaan en in een Chinees restaurant vlakbij Manly Warf hebben we heerlijk gegeten. Een adres om te onthouden!

Vrijdagavond hebben we in The Operahouse een opera bijgewoond. “Un ballo in maschera” van Giuseppe Verdi (Nederlands: een gemaskerd bal). We hebben genoten!

Zaterdag begon rustig met wat boodschappen en heb ik enkele foto’s gemaakt van het stadje Manly. ’s-Middags hebben we een schitterende wandeling gemaakt van bijna drie uur vanuit Manly langs de kustlijn naar de Spit Brug. Opnieuw een mooie wandeling onder zomerse omstandigheden met vanaf diverse plaatsen telkens een prachtig uitzicht over het water. Als jullie erbij waren geweest dan snap je hoe ik aan zoveel foto’s komt. Het blijft telkens adembenemend. Bij aankomst in Spit werd het tijd voor een heerlijke verfrissing. Ik mocht echter alleen een alcoholische drankje bestellen als ik er iets bij te eten nam. De kelner stelde voor om een muffin te bestellen of bijvoorbeeld een bordje friet. Hoe een groot land klein kan zijn!
Het werd een muffin en deze hebben Liesbeth en ik samen eerlijk verdeeld. Na deze kleine doch voedzame maaltijd werd het tijd voor de terugtocht naar Manly. Dit keer per bus.

Zondagmiddag hebben we weer de oversteek gemaakt naar Sydney en hebben we een bezoek gebracht aan The Rocks. Een oude wijk aan de voet van de bekende Harbour Bridge. Ik heb begrepen, dat we het aan boycots door de vakbonden (in de jaren zestig) te danken hebben, dat in dit deel van de stad geen hoogbouw gepleegd is en alles bij het oude gebleven is. Vanaf “Sydney observatory” hadden we weer een mooi uitzicht over de stad en het gebied er omheen. Het was heel opvallend, dat hier heel veel bruidsparen rondliepen voor het maken van hun trouwfoto’s. Geeft wel aan hoe fotogeniek deze plek was. Aan het eind van de middag liepen we richting brug. Helaas was het te laat om de eerste pylon te beklimmen en vanaf die plek nog even van het uitzicht te genieten. Om deze reden ben ik maandagmiddag zelf nog even naar de wereldberoemde brug teruggegaan en heb toen alsnog de pylon beklommen. Wat ik eerder schreef over de naam “Blue Mountains”, werd toen nog een keer bevestigd.

Gisteren werd een rustdag. Liesbeth had ’s-middags vrijgenomen en is na thuiskomst eerst het modem gaan installeren en kan nu dus ook vanuit haar appartement volop meereizen op de digitale snelweg. Rond half vier zijn we naar de baai aan Little Manly gegaan en zijn we nog een keer van het mooie zomerweer gaan genieten. Tenminste, dat was bedoeling. Al na een kwartiertje kreeg Liesbeth een telefoontje en moest ze naar huis en kon ze haar modem gaan inwijden. Daar lag ik dan weer in mijn eentje te genieten van al het schoons dat Sydney te bieden heeft. (Er schoot me toen nog een mooi citaat van Godfried Bomans te binnen toen ik zo lag te kijken: “Had ik maar één zo’n been!” Maak het verhaaltje af en kleur de plaatjes ....)
Na ruim een uur kwam Liesbeth terug met als goedmakertje voor mij een heerlijk koel VB-tje. Rond half zeven kroop de zon weg en werd het tijd om naar huis te gaan. Met een etentje op een terrasje bij Shelly Beach,een andere baai hier in Manly, hebben we mijn verblijf hier in Sydney op een feestelijke wijze afgesloten.

Het is nu woensdagochtend, bijna acht uur. Zo meteen douchen, eten, koffer pakken en vertrekken. Rond half een moet ik op de luchthaven van Sydney zijn. Morgenochtend rond 6 uur ben ik dan op Schiphol.
Gek eigenlijk dat ik over ongeveer 22 uur al weer in Nederland ben, terwijl jullie in die tijd nog twee keer naar bed gaan. Dat is dus ongeveer 2 x 7 1/2 uur = 13 uur. Moeten werken, dat is dus 9 uur (incl reistijd). Verder hebben jullie nog ongeveer 8 uur tijd om te eten, TV te kijken en andere liefhebberijen te doen. In dezelfde periode hebben jullie dus nog (15+9+8=) 32 uur te besteden. Denk daar nog maar eens over na en gebruik deze tijd nuttig, bijvoorbeeld door te genieten van dit verhaal.

Punt is, dat ik een geweldige periode afsluit hier bij Liesbeth in Sydney. Ik heb al gezegd tegen haar, dat ik in de tijd dat ze hier woont en werkt, graag nog een keer terugkom. Ik denk dat ik de komende dagen maar vast eens een planning ga maken. Maar eerst is het de beurt aan Pieter, Yolanda en Marieke. Ik weet zeker dat ze het hier erg naar hun zin gaan hebben.

Liesbeth bedankt .... kusjes
Hans